Z opowiadań mojej mamy znam losy babci i dziadka z pierwszych dni wojny. Bezpośrednio przed wyruszeniem z czarną skrzynką z tajnymi dokumentami dziadek zalecił babci opuszczenie Torunia przed nadejściem Niemców do miasta. Jak kazał tak zrobiła, przygotowała mały podręczny bagaż, zabrała córkę Marię (15 lat), syna Henryka (14 lat) i rozpoczęła ucieczkę przed frontem. Ewakuacja odbywała się zaprzęgiem konnym, z którego korzystali różni, nieznani sobie ludzie.Właściciel furmanki w pazerny sposób egzekwował nieuzgodnione opłaty za transport, a gdy skończyły się pieniądze przyjmował biżuterię i cenne przedmioty. W dalszej podróży udało się babci trafić na bardziej ludzkiego furmana. W pewnym momencie w kolumnie ewakuacyjnej nastąpiło nagłe ożywienie i nadzieja. Zauważono obcych żołnierzy na stanowiskach. Radosne głosy powtarzały: To Anglicy nasi sojusznicy będą nas bronić. Babcia podeszła do oczekiwanych angielskich żołnierzy, którzy okazali się Niemcami...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz